Yvonne Kroonenberg

Met dieren heb ik evenveel als met mensen. Als het gaat om liefde voor dieren, ben ik niet sentimenteel. Ik ben niet iemand die haar eigen verdriet probeert te herkennen in het leed van dieren. Wij staan niet boven de dieren, zij staan niet boven ons. Dieren zijn dieren; het zijn geen godjes. Een voorkeur voor bepaalde diersoorten heb ik niet. Ik vind paarden en ezels fantastische dieren, maar vind muizen en kikkers ook erg leuk, en mijn hondje Bonne natuurlijk.

De liefde voor paarden is echter iets bijzonders. De meeste dingen die je in je leven speciaal vindt zijn aangeleerd, zoals het waarderen van muziek of de natuur. Liefde voor paarden is niet aangeleerd. Dat dient zich op jonge leeftijd aan, bij mij toen ik 11 jaar was. Bij mijn eerste bezoek aan een manege wist ik, dit is wat ik wil - paardrijden! Ik rijd drie keer per week bij een manege en heb één favoriet. Het is een slim paard. Hij weet, dat ik weet, dat hij me af en toe voor de gek houdt. Hij maakt me rustig, en ik weet hoe ik hem kan aanmoedigen om aan het werk te gaan.

Ik ben al jaren donateur van Brooke, sinds de begintijd van de Nederlandse afdeling. Ik heb op mijn verre reizen veel paarden en ezels gezien die er vreselijk slecht aan toe waren. Het heeft totaal geen zin om als toerist tekeer te gaan tegen de eigenaren van de dieren. Dat is alleen maar een uiting van je eigen wraakgevoelens, en daarmee verbeter je het leven van dat dier niet. Daarom is het zo goed dat Brooke er is. Zij helpen op een effectieve manier. De dierenartsen bekommeren zich niet alleen om de dieren, maar ook om de leefomgeving en de leefomstandigheden, die structureel verbeterd worden. En eigenlijk is een dier dat een goed en gezond leven leidt de beste wraak tegenover mensen die dierenleed veroorzaken.