Martin Gaus

In 1994 ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met Brooke Hospital, voor een uitzending van Dierenmanieren over Brooke Hospital for Animals in Egypte. Het bezoek aan de Brooke-kliniek in Caïro heeft enorm veel indruk op me gemaakt. Ik wist meteen dat dit een ongelofelijk goede club is, en dat het een andere organisatie is dan andere. Ik ken door mijn werk natuurlijk veel dierenhulporganisaties, maar Brooke Hospital steekt er - samen met Stichting AAP - met kop en schouders bovenuit. De medewerkers van Brooke en AAP zijn geen mensen die hun werk doen vanaf een bureaustoel; ze houden zich enerzijds bezig met organiseren, maar staan met het andere been in het veld. Brooke Hospital geeft een praktische vorm van hulp, aan dier en mens.

Wat mij altijd bij is gebleven van mijn bezoek aan de Brooke-kliniek in Cairo was de binnenplaats waar paarden en ezels stonden die niet meer geholpen konden worden; de euthanasiegevallen. De dieren stonden in alle rust heerlijk te genieten van het verse groenvoer, en ze kregen zo een waardig einde.

Voor een andere uitzending over Brooke ben ik naar India geweest. In de baksteenovens rond Delhi zie je zowel mensen als dieren aan het werk in een onwerkelijke wereld. Uiteraard zijn de paarden en ezels volledig overgeleverd aan de eigenaren; dieren kunnen niet voor zichzelf opkomen. En als je dan ziet dat de eigenaren er niets aan kunnen doen dat ze zo'n leven lijden, dat ze niets anders doen dan proberen te overleven, dan word je overvallen door een gevoel van machteloosheid. De dieren staan onderaan de ladder. Ze hebben het slecht, en sommige eigenaren reageren hun ellende af op hun dier. Ze zien hun dier als een gebruiksvoorwerp, niet meer dan dat.

Een ezeltje met een enorme zweer op zijn stuit heeft me heel erg geraakt. En ik heb vreselijk veel moeite gehad met dat broodmagere en uitgeputte paard dat bij de Brooke-dierenartsen werd gebracht, dat gewoonweg niet meer kon, en dat toch door moest van zijn eigenaar. Ik werd er moedeloos van, maar voelde tegelijkertijd zeer veel bewondering voor de dierenartsen van Brooke, die ondanks de teleurstellingen onvermoeibaar nog doorgaan met het voorlichten van mensen over de verzorging van hun dier. Ze verliezen de hoop niet. Ze leren de mensen dat het dier een onderdeel is van het gezin. Door voorlichting gaat men inzien dat een gezond dier veel meer rendement levert dan een halfdood dier, en daarna ontstaat hopelijk langzaamaan het gevoel van trots, zoals wij in Nederland voelen voor ons huisdier.