In juni 2020 wordt de serie Dierenhelden in Egypte herhaald bij Avrotros op NPO 2.
De serie is in 2010 voor het eerst uitgezonden. Hoe gaat het inmiddels met..
Kim (Alexandrië)
Wat doe je tegenwoordig?
Sinds januari 2020 werk ik als ZZP dierenarts. Dit houdt in dat ik ingehuurd kan worden door praktijken bij bijvoorbeeld vakantie, zwangerschapsverlof, ziekte of voor een vaste dag/dagen in de week. Ik werk momenteel alleen nog met gezelschapsdieren; soms mis ik de paarden wel, maar sinds ik mijn eigen paardje Eksel heb moeten laten inslapen in 2013 is het niet meer zoals het is geweest. Ik heb na die tijd nog wel een paar maanden paard gereden, maar het beviel mij niet meer zoals dat het altijd had gedaan.
Naast mijn werk ben ik moeder van 2 kinderen; Luuk (5 jaar) en Jasmijn (3 jaar). Samen met mijn man Rik en een hele stapel (huis)dieren, wonen we in Zuid-Limburg en het bevalt ons daar goed.
Hoe kijk je terug op je stage van 3 maanden in Egypte? Wat heb je ervan geleerd?
Mijn stagetijd voelt onwerkelijk; ik vraag mij soms af of ik daar echt ben geweest. Als ik dan de trailer zie van “Dierenhelden in Egypte”, dan schiet ik vol en weet ik genoeg. En als ik dan de serie zelf weer zie, en dat voskleurige paard letterlijk door zijn voegen zie gaan, dan komt het gevoel van toen meteen weer naar boven. “Dit paard heeft letterlijk alles gegeven, hij kon niet meer”. Nu ik dit zo schrijf, krijg ik kippenvel op mijn armen.
En er waren ook mooie momenten; trotse kinderen die met hun werkdier liepen en lieten zien wat voor een mooi halster ze hadden. Naast het werk, waren er ook mooie momenten met de mensen waar ik verbleef; woordspelletjes met de kinderen van één van de dierenartsen. Ik tekende een plaatje van bijvoorbeeld een paard, zij gaf mij het Arabische woord “hosan” en ik gaf haar het Engelse woord “horse”. Mijn tijd in Alexandrië heeft mij een andere kijk gegeven op mensen; ik werd daar zo open ontvangen, zowel door de dierenartsen als door de eigenaren van de werkdieren. Ik ben zelf wat meer op mijzelf, wat ‘voorzichtig’ naar vreemden, terwijl juist ik daar in Egypte de vreemde eend in de bijt was.
Wat heeft de Tv-serie voor jou betekend?
Als ik terugkijk naar de serie denk ik wel eens “arghhh, had ik dat niet anders kunnen doen” of “o nee, daar gaan de waterlanders weer”, maar het was zoals het was. Ik ben niet de persoon om mij anders voor te doen dan wie ik ben, en dat is oké. Het was heftig, het was ook niet niks, alleen in een vreemd land, met een vreemde taal en vreemde gebruiken, het ziekenhuis in. Het was een heftige ervaring. Ook vind ik het enerzijds onvoorstelbaar hoe mensen met hun dieren om gaan (maar dat heb je in welvarende landen ook), aan de andere kant, zij weten niet beter. Deze manier van werken, leven en doen wordt van generatie op generatie doorgegeven. Dankzij Brooke kunnen eigenaren gestuurd worden en zien ze hoe ze met kleine dingen het leven van hun werkdier kunnen verbeteren, waardoor de dieren ook beter voor hun eigenaren kunnen zorgen.
Brooke, bedankt voor deze onschatbare ervaring!
Morgan (Cairo)
Wat doe je tegenwoordig?
Ik ben paardenarts en eigenaar van mijn eigen bedrijf dat is gespecialiseerd in revalidatie en training van sportpaarden (Sport Horse Health Plan). Sinds 2019 ben ik veterinair hoofdredacteur van Paardenarts.nl. Daarnaast ben ik bestuurslid van Brooke Hospital for Animals Nederland.
Hoe kijk je terug op je stage van 3 maanden in Egypte? Wat heb je ervan geleerd?
De stage is een unieke tijd geweest waarin ik dingen heb gezien en meegemaakt die ik in Nederland nooit zou zien of meemaken. Bij tijden erg pittig, maar vooral een onvergetelijke ervaring. Eigenaren die voor hun volledige inkomen afhankelijk zijn van één werkdier is een situatie die je in Nederland niet tegen zult komen en wat ervoor zorgt dat je oplossingen voor zowel mens als dier moet proberen te bedenken.
Wat heeft de Tv-serie voor jou betekend?
Paardeneigenaren in Nederland die de serie gezien hebben spreken me er vaak op aan. Meestal zijn ze al donateur van Brooke, maar ik vind het leuk om te horen als de serie ertoe heeft bijgedragen dat ze donateur geworden zijn. Soms kijk ik afleveringen terug om weer even te beleven hoe het er daar aan toeging. En soms kijk ik de eerste aflevering nog eens terug om mijn vader, die recent is overleden, nog even te zien.
Claire (Luxor)
Wat doe je tegenwoordig?
Sinds mijn afstuderen werk ik op het kantoor van Brooke-Nederland. Met een team van twee medewerkers en een vrijwillig bestuur runnen we de stichting. Gelukkig worden we geholpen door een kleine vaste groep vrijwilligers in het land. Er komt veel bij kijken en het voelt als een grote verantwoordelijkheid. Ik leer nog altijd elke dag. Mensen vragen wel eens “Vind je het niet zonde dat je niet in de praktijk werkt?”, maar mijn veterinaire achtergrond komt goed van pas. Ik kan me eerlijk gezegd geen betere plek voorstellen om dieren te helpen die dat het hardst nodig hebben. Dat met structurele hulp aan werkdieren ook mensen worden geholpen maakt het nog mooier.
Hoe kijk je terug op je stage van 3 maanden in Egypte? Wat heb je ervan geleerd?
Tijdens de drie maanden heb ik kennisgemaakt met een compleet andere wereld. Na al die jaren voelt de tijd in Egypte soms nog steeds als gisteren. Ik heb ezeltjes en paarden gezien met de meest afschuwelijke aandoeningen en verwondingen. De beelden zitten voor altijd in mijn hoofd. Toch overheerst het positieve. Ik heb ongelooflijk veel bewondering voor de Brooke-dierenartsen en verzorgers die het werk elke dag voortzetten. De manier van communiceren, de diergeneeskundige kennis, de praktische en nuchtere aanpak, het vinden van creatieve oplossingen en de motivatie en kracht om door te gaan. De Brooke-dierenartsen zijn allemaal anders, maar hebben één ding gemeen: ze geloven in hun werk en zijn er goed in om de positieve gebeurtenissen te herkennen. Als je bijvoorbeeld een eigenaar na uitleg met veel zorg de hoeven van zijn dier ziet uitkrabben weet je: met dit dier zal het iets beter gaan. Als je met de mobiele kliniek in een gebied wat al langer wordt bezocht komt waar je ineens ook een aantal gezonde, alerte ezeltjes ziet met de oortjes naar voren, met daarnaast trotse eigenaren, geeft dat hoop. Als je geen verbetering zou zien zou het werk denk ik niet vol te houden zijn. Ik denk dat het belangrijkste wat ik heb geleerd is dat eenvoudige veranderingen letterlijk een wereld van verschil kunnen betekenen voor de dieren, en voor hun eigenaren.
Wat heeft de Tv-serie voor jou betekend?
Als ik de serie terugkijk springen de tranen in mijn ogen bij het zien van het afschuwelijke dierenleed. Maar soms ook van geluk, op de momenten dat zo ongelooflijk duidelijk wordt dat de hulp van de dierenartsen en lieve verzorgers effect heeft. De serie en het leven in Egypte hebben me geleerd iets meer te relativeren. Ik zie nog altijd de jongen voor me die elke dag bij mij in de straat alle vuilnishopen af ging samen met zijn muildier om nog bruikbaar afval voor de verkoop te verzamelen. Mensen hebben niet de mogelijkheid om naar morgen te kijken, maar moeten zorgen dat ze die dag overleven. Als je dat van dichtbij meemaakt dringt het iets meer door hoe ingewikkeld de situatie is. Problemen die je in je eigen leven ervaart vallen dan volledig in het niet. Ik geloof met heel mijn hart in het werk van Brooke, omdat ik met eigen ogen heb gezien dat de aanpak van diergeneeskundige hulp en voorlichting werkt. Natuurlijk heb ik wekelijks contact met de dierenartsen in het veld. Het van zo dichtbij meemaken van het veldwerk heeft me nooit meer losgelaten. Ik ben trots dat ik bij deze organisatie mag werken.
