Dr. Mina, dierenarts bij de Brooke-kliniek in Luxor (een stad in het zuiden van Egypte), keerde met de mobiele kliniek terug van de vaste, wekelijkse standplaats in het dorp Qus, 30 kilometer ten noorden van Luxor. Dr. Mina was telefonisch in gesprek met een collega-dierenarts, toen zijn mobiele kliniek werd ingehaald door een toeterende auto met een bijrijder die stopgebaren maakte. Dr. Mina vertelt wat er daarna gebeurde.
“Onze chauffeur Romany zette onze auto onmiddellijk aan de kant. De bijrijder rende op ons af. Hij was duidelijk in paniek. Hij zei dat hij Salah heette. Hij smeekte me mee te gaan naar zijn huis, om te kijken naar zijn paard. Bij Salah troffen we een dier met een flinke wond. Salah vertelde dat zijn paard Farha tijdens het werken op het land haar been had opengehaald aan een scherp stuk hout. Salah had de plaatselijke veearts om hulp gevraagd, maar die had hem alleen maar een zalf verkocht, die de wond niet had genezen. De dag voordat hij ons trof was hij nogmaals naar de veearts gegaan, maar die zei niets meer voor Farha te kunnen doen. Hij raadde Salah aan om naar Brooke te gaan. Toen Salah onze Brooke-auto zag, aarzelde hij dus geen moment om ons tegen te houden.
De beenwond was ernstig, het weefsel was al aan het afsterven. Farha moest opgenomen worden in onze kliniek. Salah kwam zijn dier de volgende dag brengen met de pick-up truck van zijn buurman. Salah had goed geluisterd naar ons advies om veel stro in de wagen te leggen en zeer voorzichtig te zijn met inladen. Salah heeft tijdens de reis naast Farha in de laadbak gestaan en haar gekalmeerd. Hij vertelde dat zijn jongste zoon had gehuild toen ze wegreden, omdat hij dacht dat hij Farha nooit meer terug zou zien.
We hebben Salah het noodnummer van onze kliniek gegeven, en met hem doorgesproken wat de operatie zou inhouden en wat de verwachte genezingstijd zou zijn. Diezelfde middag hebben we Farha geopereerd, mijn collega Dr. Amin en ik. Nadat we Farha hadden verdoofd hebben we het wilde vlees uit de wond weggesneden. Vervolgens hebben we de wond verbonden en pijnstillers, ontstekingsremmers, antibiotica en antitetanusserum toegediend. 
De eerste vier weken van de genezing heeft Farha bij ons in de kliniek doorgebracht. Salah belde om de dag. Hij geloofde zijn ogen niet toen hij na twee weken kwam en zag hoe netjes de wond aan het genezen was. Elke keer als Salah langskwam heeft Estephanous, mijn dierenartsassistent, niet alleen Salah laten zien hoe hij de wond moest verzorgen, maar het hem ook een paar keer zelf laten doen. Toen de wond dicht was en Farha volledig vrij was van pijn, hebben we haar weer meegegeven aan Salah. Die was zich ervan bewust dat de verantwoordelijkheid voor de verdere genezing bij hem lag. Hij heeft precies gedaan wat wij hem hadden geleerd. Hij heeft de wond verzorgd en schoongehouden. Zo nu en dan zijn we even bij Farha gaan kijken. Het dier heeft nu drie maanden niet gewerkt. De wond is zo goed als genezen en Farha is vrijwel niet meer kreupel. Salah heeft het goed gedaan. Elke keer als we langskomen worden Estephanous, Romany en ik warm ontvangen door Salah en zijn familie. Hun dankbaarheid is oprecht. Deze mensen houden van hun paard.”
Dierenartsassistent Estephanous met het paard Farha en rechts meneer Salah en zijn familie.
Brooke Hospital for Animals dankt iedereen die bijdraagt aan het belangrijke werk van de Brooke-dierenartsen en teams, waarmee jaarlijks honderdduizenden dieren hulp krijgen. Wilt u het werk van Brooke steunen, klik hier.