Mandy (1967) woont in het schilderachtige Atelier “de Hoogzit” in Ede. Ze is een veelzijdig kunstenares. In de eerste plaats is ze schilder. Daarnaast is ze illustrator, striptekenaar, ontwerper, en schrijft ze verhalen. Mandy is al jaren donateur van Brooke Hospital en ze zamelt op een bijzondere manier geld in voor het goede doel.
“Creativiteit speelt een grote rol in mijn leven. Ik teken en schrijf al zo lang als ik me kan herinneren. Toen ik drie was maakte ik met een stokje tekeningen en letters in het zand van het paadje in de tuin van mijn oma onder het wapperende wasgoed. Creativiteit en oog voor kunst heb ik van huis uit meegekregen: mijn vader is tekenaar en mijn moeder schildert en geeft schilderles. In mijn jeugd heb ik mezelf ontwikkeld en geschoold in verschillende technieken van het tekenen en schilderen, met als onderwerp vooral dieren. Rien Poortvliet en Stubbs waren mijn grote voorbeelden. Ik wilde dierenarts worden, maar die droom heb ik gaandeweg laten vallen: ik wilde schilderen.
Na het atheneum was mijn grootste wens om zelfstandig te gaan werken. Ik had wat bijbaantjes, de rest van de tijd schilderde en schreef ik. Ik behoor tot de gelukkige groep mensen die van hun hobby hun beroep hebben kunnen maken. Ongeveer drie jaar na school ben ik schilderles gaan geven. De redacties van de paardenbladen Penny, de Hoefslag en Onze hond hebben me, toen ik begin 20 was, een kans gegeven als freelancer. Ik tekende strips, bedacht verhalen en maakte tekeningen. In die tijd deed ik ook vrijwilligerswerk voor de ‘Manege zonder Drempels’ in Bennekom. Dat is een manege waar meervoudig gehandicapte kinderen middels een “huifbed” op paardenruggen gelegen beweging en warmte krijgen. De kinderen hebben er veel plezier in, ontspannen hun vaak verkrampte spieren en het blijkt dat deze vorm van rijden een grote therapeutische waarde heeft .
Net als kunst is dierenliefde me met de paplepel ingegoten. Toen ik klein was stonden er twee Haflingers achter ons huis, en dat was liefde op het eerste gezicht. Natuurlijk was het mijn droom om zelf ooit een paard te bezitten. Ik heb jarenlang gespaard totdat ik mijn eerste grote dier kon kopen. Het begon met een geitje, vervolgens een Shetlander, en toen ik 24 was kon ik een paard kopen: Silver Cloud. Ze is bijna 30 geworden. Ik heb drie jaar geleden afscheid van haar moeten nemen, na twintig prachtige jaren samen. Nu heb ik een hond, wat kleinvee en weten de stadsduifjes van Ede weten de Hoogzit meer en meer te vinden. De teller staat nu tegen de vijftig...!
Brooke Hospital for Animals kende ik van een folder. Toen ik de Brooke-stand zag op een Country Fair, ik geloof in 1998, heb ik me meteen aangemeld als donateur. Ik voelde me met name aangesproken door de wijze van voorlichting door Brooke. We moeten niet met oogkleppen lopen en denken dat mensen de enige spelers zijn op het wereldtoneel. We hebben allemaal onze plek, dier en mens, en we zijn afhankelijk van elkaar. Maar ik kan me indenken dat het dier op de tweede plaats komt als je heel arm bent, en zélf moeite hebt om te overleven, zoals dit het geval is in de landen waar Brooke werkt. Vandaar dat het geduldige bewustmakingsbeleid van Brooke zo goed is. Mensen ervan doordringen dat ze meer hebben aan een gezond dier. Dat is structurele hulp. En er gaat iets heel positiefs van uit. Zo vind ik bijvoorbeeld die wedstrijden die Brooke organiseert voor het “beste paard en de beste eigenaar” heel bijzonder. De winnaar van de wedstrijd is een voorbeeld voor alle andere paardenbezitters.
In mijn eigen teken-, schilder en schrijfwerk probeer ik ook om mensen bewust te maken van de band die wij met dieren hebben, en dat we meer respect moeten hebben voor ander leven.
Ik wilde ook graag actief een steentje bijdragen aan het werk van Brooke. Ik heb mijn talent niet voor niets gekregen. Je kunt wel wachten tot je met pensioen bent, maar waarom nu niet? Daarom maak ik schilderijen soms een paar per jaar, waarvan de opbrengst naar Brooke gaat. Mijn moeder die de paplepel met de dierenliefde hanteerde doet daar met dezelfde grote passie aan mee. Samen werken wij ook op deze manier met onze leerlingen voor de Manege zonder Drempels.
Mijn oma zei vroeger altijd “alles komt goed”. De wereld is groot en het werk van Brooke blijft natuurlijk een druppel op de gloeiende plaat, maar ik weet het zeker: als de dierenartsen van Brooke hun werk zo voortzetten, dan komt inderdaad alles goed.
Naast het verkopen van kunstwerken voor Brooke heeft Mandy Nellestein een paar schitterende schilderijen en tekeningen gemaakt voor Brooke, die we vrij mogen gebruiken, bijvoorbeeld voor bekers en ansichtkaarten. Wilt U één van de mooie kaarten kopen van Mandy? Ga naar de Brooke kaartenshop
