Dorothy Brooke was niet sentimenteel, maar dat ze veel gaf om “haar oorlogspaarden” blijkt ondermeer uit het volgende dagboekfragment over het paard dat ze Dauntless (de stoutmoedige) had genoemd:
“Dauntless was uitgemergeld toen hij in het hospitaal werd opgenomen, met diepe wonden op zijn rug. God weet hoe lang hij heeft moeten lijden onder alle mishandeling. Eenmaal in de kliniek, was hij meteen nieuwsgierig naar alles wat er om hem heen gebeurde. Hij is vooral gespitst op voer! De tijd tussen de drie dagelijkse voedermomenten hangt hij met zijn hoofd over de halve staldeur, om zijn mede-patiënten te bestuderen en om uit te kijken naar mijn dagelijkse bezoekje. Ik heb nooit een paard gekend dat zó dol is op suiker als Dauntless. Suiker is op rantsoen momenteel in Egypte, dus we moeten onze best doen om hem zijn dagelijkse portie te kunnen geven. Zodra hij mijn stem hoort buiten, begint hij te hinniken en tegen de staldeur te trappen. Ik kan hem met geen mogelijkheid laten wachten en moet me haasten om aan zijn eisen te voldoen. Wat een verschil voor Dauntless, om iemand te hebben die doet wat hij wil, in plaats van zijn vorige eigenaar, die hem niet eens het basisvoer gaf wat hij nodig had. Eén klontje suiker vond Dauntless niet genoeg, het moesten er minstens vier zijn. Gulzig slobberde hij de klontjes naar binnen, om vervolgens zijn zachte neus helemaal tot onderin de blauwe papieren suikerzak te duwen voor de laatste restjes suiker. Hij heeft me helemaal ingepakt, Dauntless. Ik kan niet anders dan hem alles te geven wat hij wil, want hij is zó aandoenlijk in zijn blijdschap.“